Judoka Kim Akker had de Spelen in Japan kunnen bereiken, maar scheurde steeds haar kruisbanden. Een gasexplosie in haar flat werd haar fataal.

Bron: Volkskrant

Tekst: Peter de Waard

‘Ze was een linkse rammer’, zegt haar voormalige coach John van der Meer. ‘Ze ramde haar linkerarm om de nek van de tegenstander en zette dan de beweging in. De uchi-mata, de heupworp, was haar belangrijkste wapen.’

Kim Akker was niet alleen een zeer talentvol judoka, maar ook een sterke persoonlijkheid die haar mening niet onder stoelen of banken stak. ‘Ze kon grillig zijn. De ene week won ze van de beste van de wereld, de andere week kon ze van een mindere tegenstander verliezen’, stelt Van der Meer. Maar ze had zeker een kans gehad volgend jaar op de Olympische Spelen in ­Japan te staan als alles volgens plan was verlopen.

Helaas kreeg ze met tegenslag te maken. Tot drie keer toe scheurde ze haar kruisbanden af. Drie keer kon dat verholpen worden. Maar vorig jaar liet haar arts weten dat als ze zou doorgaan met judo de kans liep op latere leeftijd mank te gaan lopen, zegt haar vader, Ab ­Akker. ‘En dat wilde ze niet. Ze was zo verstandig te stoppen. Ze wilde verder in de sportmarketing. Daarvoor was ze naar Mexico gegaan.’ Daar woonde ze sinds 13 maart in een mooi appartement in Playa del Carmen, niet ver van Cancún.

Daar had ze ook haar grote liefde, Gabriel. ‘Ze wilde in augustus terugkeren naar Nederland om te beslissen of ze hier eerst haar master ging halen of zich definitief daar zou vestigen’, zegt haar vader.

Maar het noodlot sloeg toe. In haar appartement vond op vrijdag 5 juli een gasexplosie plaats. Hierbij liep ze derde- en tweedegraadsbrandwonden op. Kim Akker overleed 7 juli in het ziekenhuis.

Haar ouders konden er net nog bij zijn, alsof ze op hen had gewacht. Ze werd gecremeerd in Playa del Carmen. Daar werd haar lichaam ‘getransformeerd tot sterrenstof – de oorsprong van al het leven op aarde’. Haar ouders, Anja en Ab Akker, keerden terug met een urn voor een herdenkingsdienst in Den Helder. ‘Kim was behalve sterk en slim ook nog eens knap en stijlvol. Ze hield van mooie tassen, schoenen en kleding. Merken als Nikkie, Chanel en zelfs Michael Kors’, zei een collega bij de ceremonie in Den Helder.

Kim was in de marinestad geboren en getogen – een klein en tenger meisje. Haar vader werkte daar bij defensie, haar moeder was gemeenteambtenaar. Ze was watervlug en klom als kind al door het raam van het kantoor waar haar moeder werkte. Op haar 5de jaar zei ze dat ze op judo wilde. Op haar twaalfde was ze te goed voor de andere lichtgewichten op haar club en ging ze trainen bij Ben Rietdijk Sport in Velserbroek.

Vijf jaar later kwam ze bij Kenamju in Haarlem, waar ze onder de hoede kwam van bondstrainer John van der Meer, die haar meenam naar Papendal bij de nieuw opgezette nationale selectie.

Ze werd Nederlands kampioen in de categorie tot 48 kilo in 2015, 2016 en 2017. In oktober 2016 veroverde ze goud in het lichtgewicht op de European Open in het Schotse Glasgow.

Ze was een vechter en doorzetter. Gescheurde kruisbanden ­komen wel meer voor in het judo, maar dat het iemand drie keer gebeurt, is zeldzaam. En dat een judoka daarna weer de top haalde, was helemaal nog nooit gebeurd. Vanaf 2014 volgde ze een opleiding aan de Johan Cruyff University in Amsterdam, waar ze een hbo-­diploma commerciële economie haalde. Nadat ze was gestopt, lag de wereld toch weer open voor haar. John van der Meer noemt haar een uniek karakter met een klein hartje, iemand die in de judogemeenschap zal worden gemist.

Haar ouders: ‘Er zijn inderdaad geen woorden om het gemis van Kim duidelijk te maken.’