Drie Olympisch kampioenen bij elkaar
Een bijzondere ontmoeting
Anton Geesink (Tokio, 1964), Wim Ruska (München, 1972) en Mark Huizinga (Sydney, 2000), het zijn de judoka’s die namens Nederland Olympisch goud wonnen. Iets waar we als bond en sport heel erg trots op mogen zijn. Het duurde tot 2009 voordat de heren elkaar bij elkaar kwamen. Vanzelfsprekend was dat echter niet. Wij spraken de toenmalige voorzitter, Jos Hell over die samenkomst.
Wat was je motivatie om Geesink, Ruska en Huizinga bij elkaar te brengen?
“Op de eerste plaats had dat te maken met het feit dat we in 2009, 70 jaar Judobond zouden gaan vieren. Dan ga je naar bijzondere momenten zoeken in de geschiedenis van de bond. Toen kwam ik erachter dat met name Wim Ruska nooit de eer heeft gekregen op basis van de sportieve prestaties die hij wel verdient had en dat hij daardoor een wrok koesterde tegen de Judobond. Dit kwam met name doordat er destijds slechte verhoudingen waren tussen de topsporters en met name de coaches die elkaar destijds weinig gunde. Dat probeer je dan recht te zetten. Want iets waar je trots op kan zijn en met zijn allen kan vieren, dat stond toch wel in de schaduw van de afkeer tegen elkaar en de bond. Het was aanleiding voor mij om met name contact te leggen met Willem Ruska, omdat ik wist dat die relatie met de bond enorm verstoord was.”
Hoe is die bijeenkomst vervolgens toch tot stand gekomen? Het contact leggen met Mark Huizinga was geen probleem, hij stond ook open voor de ontmoeting. Ik heb daarom eerst met Willem Ruska de verhoudingen glad proberen te strijken, hij had de judobond de rug toegekeerd. Ook op mijn initiatieven om contact te leggen reageerde hij in eerste instantie niet. Door aan te blijven dringen en de hulp van zijn vrouw Lisa, kreeg ik toch contact met hem. Tijdens onze eerste ontmoeting klikte het meteen op persoonlijk vlak, alleen wilde hij nog steeds niet veel met de JBN te maken hebben. Na verloop van tijd, ook dankzij de inbreng van zijn vrouw werden de verhoudingen beter waarna Ruska in 2009 eregast was bij de WK judo in Rotterdam. Anton Geesink wilde daar overigens niet bij zijn. Anton zei mij: “Als ik er bij ben gaat de aandacht van Willem weg en ik vind dat hij alle aandacht moet hebben die hij verdient.”
Mede door de aanwezigheid van Willem op de WK werd de band met de voormalig Olympisch en wereldkampioen beter. Een maand of drie later kwamen de Olympisch kampioenen dan toch bij elkaar tijdens de presentatie van het boek ter ere van het 70-jarig jubileum van Judo Bond Nederland. Hoe heb je de ontmoeting ervaren?
De bijeenkomst vond plaats in de Sportschool van Frits van der Werff in Hoorn. Willem Ruska was sinds zijn herseninfarct in 2001 lichamelijk gehandicapt geraakt en kon op deze manier dichtbij huis toch bij de bijeenkomst aanwezig zijn. Hoe moeizaam het was met Willem, zo moeizaam was het ook met in eerste instantie met Anton. Anton was bang dat Willem uit zijn slof zou schieten bij de ontmoeting. Ik weet niet precies om welke reden, maar ze waren uit elkaar gegroeid. Anton zag er dus enorm tegenop op Willem te ontmoeten, omdat hij niet wist hoe Willem zou reageren. Ik heb hem destijds opgehaald uit Utrecht. Ik had hem nog niet eerder gespannen en onrustig gezien maar toen heb ik hem wel gerust moeten stellen. Toen we binnenkwamen, Willem zat daar al, liep Anton direct naar Willem toe en zei: “Ha Willem, hoe gaat het? Jij kon toch ook wel een aardig potje judoën in die tijd hea?” Beide heren brulden van het lachen” Het ijs was gebroken en oude verhalen werden opgehaald en het werd een hele mooie dag.”
Eén ding hebben zowel Anton, Willem als Mark gemeen. Ze zijn Olympisch kampioen. Komen de persoonlijkheden van de judoka’s ook overeen? Waar de mannen overeenkomen is dat het alle drie fantastische mensen zijn op hun eigen manier, fantastische sportmannen vooral. Alledrie de beste judoka's die, niet alleen Nederland maar de wereld gekend heeft. Ze hebben er alledrie ontzettend hard voor moeten werken. Het is ze niet aan komen waaien ondanks hun enorme talent. Waar Willem, een hele emotionele man is, soms wat opvliegend maar vooral ook een warme vent, is Anton daarentegen ook door zijn bestuurlijke functie wat terughoudender en ook wat zakelijker. Mark ken ik iets minder op persoonlijk vlak maar ik ervaar hem als een nette en correcte man, betrouwbaar en solidair met de bond.
Wat is je het meest bijgebleven van die dag? Na afloop zat ik in de auto terug met Anton en hij wist niet hoe snel hij zijn vrouw moest bellen om te vertellen dat het gelukt was om samen te zijn. Voor mij was dat ook heel bijzonder. Tot de dag van vandaag hebben de vrouwen van Anton en Willem daar ook nog plezier van. Zo zijn ze samen op de WK in Tokio geweest om de Anton Geesink Award uit te reiken. Ik hou er dan ook een fijn gevoel aan over dat het gelukt is om de mannen bij elkaar te brengen. Dat het goed is geweest is voor de families, de personen zelf en de sport. Ik heb dat gemerkt aan Mark maar ook aan Anton en Willem en in de rest van de judowereld. Dat geeft mijzelf veel voldoening!