Het succesjaar van Sanne van Dijke
Sanne van Dijke won dit jaar de Europese titel, werd derde op de WK judo in Boedapest en won vervolgens in Tokio op het grootste sportevenement ter wereld een bronzen medaille. Een geweldig jaar voor de 26-jarige judoka van TeamNL. Wij blikten samen met Sanne terug op haar successen.
Dat Van Dijke Nederland op de Olympische Spelen zou gaan vertegenwoordigen was begin dit jaar nog maar de vraag. De Brabantse was met Kim Polling verweven in een hevige concurrentiestrijd voor het startbewijs in de klasse -70 kg. “Het begin van het jaar was heel erg spannend, omdat ik nog met Kim in strijd was. Ik keek enerzijds met één oog naar de Olympische spelen, aan de andere kant moest ik er eerst nog maar even zien te komen,” begint Van Dijke haar verhaal.
Toch had ze vooraf veel vertrouwen in een goede afloop. “Ik heb in de coronaperiode qua judo een heel goed jaar gehad waarin ik veel arbeidsuren heb kunnen maken. Omdat er weinig wedstrijden waren, heb ik die periode samen met Micha (coach: Michael Bazynksi) optimaal benut om nieuwe dingen op technisch en tactisch vlak te proberen. Dat is normaal heel lastig in een wedstrijdseizoen. Door deze trainingsarbeid ging ik met veel vertrouwen dat laatste half jaar in.”
In dat laatste halve jaar won Van Dijke onder andere de Europese titel. Een bekroning op al het harde werken en ook een laatste visitekaartje voordat de selectiecommissie de keuze voor de Olympische selectie bekend ging maken. Bijna haaks op de Europese kampioenschappen stonden de WK judo waar Sanne brons veroverde. “De Europese titel was het slotstuk van de Olympische kwalificatie. Daar stond ik nog vol onder spanning. Wat dat betreft zijn de EK en WK volledig tegenovergesteld aan elkaar. Op de EK had ik 100% focus met het gevoel, ‘hier moet ik winnen’. Op de WK had ik daarentegen voor het eerst in jaren het gevoel dat ik vrijuit kon judoën. Ik had gewoon echt zin in de WK judo, omdat ik heel hard had getraind en mijzelf gedurende het jaar veel had ontwikkeld, maar dit voor mijn gevoel nog niet echt had kunnen laten zien. Dit ondanks een medaille in Tel Aviv, een vijfde plek op de masters en de Europese titel. Op deze toernooien stond ik onder veel stress en viel ik al snel terug op mijn oude judo. Op de WK had ik daar totaal geen last van en kon ik vrijuit judoën. Ik denk dan ook dat het mijn beste toernooi ooit was! Ik heb daar ook met tal van verschillende technieken gescoord. Het liefst zou ik ook de komende jaren zo judoën.”
En toen kwamen de Olympische Spelen in Tokio. “De Spelen zijn toch wel iets aparts heb ik gemerkt. Veel mensen heb ik horen redeneren dat het uiteindelijk gewoon om een mat, een tegenstander, een scheidsrechter en een coach gaat. Ik dacht juist, nee je kan je eigen dat niet wijsmaken en bereidde mij voor op iets groots. Dit omdat je weet dat het moment gaat komen dat je je gaat realiseren dat je misschien maar één keer in je leven de kans krijgt om een medaille op de Olympische Spelen te winnen. Ik moet ook toegeven, het moment dat je daar dan staat is het toch anders. Enerzijds heb je oh is dit het? Het is inderdaad echt maar een mat, een scheidsrechter en een tegenstander. Veel kleiner dan je op voorhand gedacht had. Anderzijds maak je het in je hoofd 10x groter waardoor je heel bang wordt om geen fouten te maken. Normaal ben ik heel erg van het scoren en verschillende dingen proberen. Maar op De Spelen was ik echt bezig met niet gegooid worden i.p.v. met winnen. De wedstrijden gingen dan ook moeizamer dan ik had gehoopt. Van de halve finale baal ik, omdat ik die voor mijn gevoel had moeten winnen. Tegen de Japanse die Olympisch Kampioen werd, kan ik zeker winnen maar ook verliezen. Mijn tegenstandster in de halve finale daarentegen had ik moeten verslaan. Al moet ik ook zeggen dat er judoka’s waren die als favoriet voor de titel werden gezien, maar al in de eerste ronde verloren. Ik ben dan ook echt blij dat ik met een medaille naar huis ga en ben er ook niet teleurgesteld over dat het een bronzen plak is. Tot slot was de bronzen medaillewedstrijd natuurlijk vrij uitputtend. Ik denk niet dat ik eerder zo’n lange partij heb gejudood. Dan stond ik ook nog op twee shido’s. Als je dan ook nog bezig bent om niet gegooid te worden, dan is dat geen comfortabele positie. Ik had op dat moment wel het gevoel dat het uit mijn handen glipte. Gelukkig kon ik rustig blijven en maakte ik geen fouten en weet ik die wedstrijd toch te winnen. Maar het was wel wat spannender dan ik gewild had!”
Nu Sanne van Dijke winnares is van een Olympische medaille is er niet heel veel veranderd geeft ze aan. “Je wordt iets vaker als eerste gevraagd, maar dat is voor mij niet zo relevant. Je moet die Olympische medaille voor jezelf willen winnen. Als je het doet om bekend te worden of om rijk te worden, kun je beter wat anders gaan doen. Voor mijzelf geeft het besef dat ik het gehaald heb, gewoon heel veel voldoening. Niemand, behalve Micha en ik, dacht een jaar geleden dat ik naar de Spelen zou gaan en nu ben ik er geweest en heb ik een medaille gewonnen. Dat is heel bijzonder! Voor de rest is alles heel normaal gebleven. Ze zeggen wel eens dat als je niet gelukkig bent zonder een medaille, dan ben je dat ook niet met een medaille. Dat is ook gewoon zo. Het is niet dat je leven dan opeens leuk of opeens goed is. Nee, je hebt nog steeds de dingen die je daarvoor hebt maar het is wel een hele mooie overwinning op jezelf.
Na een wat uitgebreidere vakantie om de batterij op te laden begint het al wel weer te kriebelen voor Sanne. “Ik ben bewust wat langer op vakantie geweest, omdat ik weet hoe hectisch een Olympisch traject is en hoe weinig ruimte er is om echt op vakantie te gaan. Ik wilde weer hongerig zijn om er weer volle bak voor te gaan. En dat gevoel heb ik nu al een maand. Laat mij asjeblieft weer de mat op gaan en iedere dag het spelletje spelen! Ik heb daar heel veel plezier in. Volgende week loop ik een marathon voor het goede doel, maar daarna wil ik weer de mat op met de meiden en mijn judo naar mijn oude niveau brengen. Vervolgens is het nog even spannend met wie ik het Olympisch traject richting Parijs in ga. Mijn krachttrainer en coach stoppen. Het zal zeker tijd kosten om weer een nieuwe relatie op te bouwen en elkaar te vinden. Ondertussen heb ik ook veel meegemaakt in het judo en heb ik daar natuurlijk ondertussen wel een filosofie bij en hoe matcht dat met mijn nieuwe trainer? Ik ben erg benieuwd naar dat proces. Met Micha (Michael Bazynski) heb ik natuurlijk een hele goede tijd gehad!”